Al had dat laatste niet zo heel veel gescheeld, na de brute overval die ik moest meemaken eind juli.
Nog nagenietend van Andre Rieu samen met de Village People en hun YMCA ging ik die nacht vredig naar bed. De lichtheid van de zwoele zomer-avond en het plezier van de artiesten en de mensen op het plein deden me meer dan ooit beseffen dat ik leef.
Totdat ik midden in de nacht belandde in een levende nachtmerrie. Gemaskerde mannen die me diep in het matras drukten, me van mijn adem benamen, om me vervolgens met grof geweld de trap af te gooien richting de -in hun ogen- grote buit.
Ik zal nooit meer vergeten welk een fysieke en mentale druk ze uitoefenden om de code te krijgen van de kluis.
Maar deze slimme Jood krijgen ze niet klein. Nooit van mijn leven, dacht ik.
De schroevendraaier, die in mijn lichaam werd geboord, deed me uiteindelijk anders besluiten…
En voor het eerst vreesde ik voor mijn leven. Mijn laatste uren leken geslagen.
Het was op dat donkerste van donkere momenten, dat ineens mijn lieve broertje mij een buitengewone kracht bezorgde. Dat is mijn broer (naam…) die met hetzelfde brute geweld de gaskamer van Auschwitz werd ingejaagd, en nooit meer levend buitenkwam.
76 jaar na de bevrijding van Limburg, en 75 jaar na de bevrijding van Auschwitz heeft die ervaring plots veel meer grip op me…. dan ik ooit had kunnen bedenken.
Ik leef. En ik ben niet eens boos of verdrietig. Ik ben niet bang of voorzichtig. Sterker nog: ik slaap nog steeds heerlijk, met YMCA in gedachten!
De kunstenaar Daan Roosegaarde onthulde gisteren het kunstwerk: levenslicht. Een verzameling van stenen, verwijzend naar de 104-duizend Nederlandse Joodse, Roma en Sinti-slachtoffers van de gruweldaden van 75 jaar geleden.
Voor mij staat levenslicht voor de verlichting. Die overval heeft me niet verbitterd. Die overval deed me beseffen dat we echt al vele honderden jaren iets verkeerd doen in deze wereld.
Hoe kan het, dat die criminelen mij zo’n pijn wilden doen, in ruil voor een paar horloges.
Dat ze ogenschijnlijk zonder enige schaamte mij daar gewond achterlieten.
Lieve Mensen, ik heb daar medelijden mee. Ik leef met ze mee.
Want ik voel me verlicht. En ik zou de wereld ook meer lichtheid toewensen. Ik word niet boos om een goede Jodengrap, ik maak ze zelf maar al te graag.
Ik wil me niet schamen omdat ik als traditionele oude man gehecht ben aan een Sinterklaas met Zwarte Piet. Vanzelfsprekend ben ik dan geen racist. Ik weet wel beter, met het verlies van mijn familie 75 jaar geleden.
Ik ben niet beledigd als Marco van Basten ‘Sieg Heil’ roept, na de zoveelste Duitse verspreking van Hans Kraaij.
Ik zou de wereld meer humor gunnen. Ik zou de wereld meer verdraagzaamheid gunnen.
Klim eens wat minder snel in de pen op social media. En ben eens wat aardiger voor elkaar.
75 jaar na Auschwitz, na de moord op mijn broertje…heb ik uitgerekend die overval nodig gehad, om tot verdere inkeer te komen.
Wees een beetje goed voor elkaar, besef de wens wanneer je ‘goedemorgen’ tegen iemand zegt.
Stel je af en toe kwetsbaar op …..en mensen…. Lach.
We herdenken vandaag alle onschuldige slachtoffers van 75 jaar geleden, in mijn overtuiging dat we ze met maar een dienst echt een eer kunnen bewijzen: door te leven….dus mensen: Leef!
